Een berichtje van Marcelline en Jean-Louis.

Hallo wij zijn Marcelline en Jean-Louis. Omdat onze papa en mama erg druk zijn leek het ons wel leuk om eens te vertellen hoe het met ons gaat. We zijn alweer bijna 6 weken in Nederland. En we geven het onmiddellijk toe het is best wennen hoor. Vooral de kou buiten en zeker de mist en de wind vinden wij eigenlijk helemaal niet zo fijn. Maar als we papa en mama goed hebben begrepen (tja Nederlands is ook niet het gemakkelijkste) dan kunnen zij daar ook niets aan doen en wordt het misschien nog wel kouder brrrrrrrr…. Gelukkig hebben we wel een warme shawl en muts gekregen en ieder een lekker warm paar handschoenen. Want binnen blijven vinden we ook geen optie. Het is veel te leuk om te fietsen, naar de speeltuin te gaan of heerlijk een stukje in de auto te rijden. Verder hebben we het best naar ons zin hoor in Nederland. Wel moeten we toegeven dat we Congo toch ook wel missen en de andere kinderen waar we mee hebben samengewoond en niet te vergeten de mensen die daar zo goed voor ons hebben gezorgd. We bidden regelmatig voor iedereen die nog in Congo is gebleven en dat vinden we fijn. Als we naar bed gaan dan vertellen we wel eens een klein beetje aan papa en mama over Congo. Want voordat we gaan slapen denken we er het meeste aan. Daarom is het ook best moeilijk om ’s nachts goed te slapen vooral voor Jean-Louis. We worden vaak wakker en dan is mama er om te troosten en te proberen om ons weer te laten slapen. Dat is voor mama ook niet altijd gemakkelijk. We merken dat ze soms best moe is en als we aan het einde van de middag televisie mogen kijken dan zit ze wel eens een beetje te slapen. (haha) Gelukkig duurt het nooit zo lang en is ze op tijd wakker voor de volgende dvd of om eten voor papa en ons te koken. Koken kan ze ook best goed. In de eerste weken kookte mama altijd voor ons apart, maar dat doet ze nu maar af en toe. Nu we een beetje aan de smaak van het eten in Nederland gewend zijn vinden we veel dingen lekker. Zoals aardappelen, spaghetti, pizza, friet, pannenkoeken, doperwten, prei en alle soorten vlees. Vanavond hebben we zelfs hutspot gegeten, maar dat was nog niet zo lekker. Gelukkig konden we de worst wel goed waarderen. In de afgelopen week zijn we voor de eerste keer bij de tandarts geweest. Mama gaf het goede voorbeeld en we hebben nu ook gezien dat mama best mooie tandjes heeft. Na mama wilde tandarts Lieke graag de tandjes van Marcelline bekijken, dus mocht ze helemaal alleen in de grote stoel. Het was echt een hele gave stoel hoor. Hij kon helemaal naar achteren en zo werd het net een bedje. Met het spiegeltje heeft de tandarts goed gekeken en al snel wisten we dat de tandjes van Marcelline er goed uit zagen. Toen mocht Jean-Louis in die super stoel. Echt te gek hoor. Zo’n stoel willen we thuis ook wel. Ook de tandjes van Jean-Louis zagen er mooi uit. Na afloop mochten we beiden nog een kadootje uitzoeken. Marcelline een poppetje en Jean-Louis wilde een autootje. Daarna zijn we nog naar opa en oma geweest. Dat vinden we ook altijd heel gezellig. Oma heeft altijd lekkere koek en drinken. En woensdag moesten we samen naar het ziekenhuis. Mama had daar een afspraak met de kinderdokter gemaakt. In de wachtkamer konden we fijn spelen. Gelukkig hoefden we niet zo heel lang te wachten. De dokter heeft heel veel aan papa en mama gevraagd en daarna heeft hij ons gemeten en gewogen, onze buikjes gevoeld en naar ons hartje geluisterd. Volgens de dokter zijn we helemaal gezond. Nou dat was wel fijn om te horen natuurlijk. Van de assistente mochten we nog een mooie kleurplaat uitzoeken en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Omdat het erg druk was onderweg waren we pas laat terug in Dronten. Tja dat was voor ons wel boffen, want papa ging voor ons frietjes en drinken halen en daar hebben we thuis heerlijk van gesmuld. En toen was het alweer tijd om te douchen. Douchen vinden we heel leuk om te doen. We hebben pas de spons van papa en mama gekregen en nu kunnen we echt heel goed soppen. Soms staat het putje helemaal vol.


Onze buren weten sinds kort ook dat we heel goed muziek kunnen maken. We hebben een paar mooie cd’s met kinderliedjes, een djembee, sambaballen en een tamboerijn. Regelmatig maken we met z’n allen muziek. Papa en mama kunnen nog niet zo goed maat houden, maar dat leren we ze nog wel. We vinden het al heel leuk dat ze met ons mee doen. En sommige liedjes kunnen we al een stuk van meezingen. Zo leren we ook gemakkelijk Nederlands.

Eigenlijk zijn we best blij met onze papa en mama en vooral ook trots. We begrijpen echt wel hoor dat het voor hun soms ook moeilijk is. In één keer twee kinderen om voor te zorgen is een hele verantwoordelijkheid. En we zijn ook nog eens kinderen die al veel zelf hebben gedaan in Congo en heel goed weten wat we wel en niet willen. Alhoewel Jean-Louis bij bijna alles nee roept op dit moment. Maar ja dat zal denk ik ook wel weer over gaan. Meestal luisteren papa en mama er gewoon niet naar en doen ja als Jean-Louis nee zegt. En wat we ook wel erg jammer vinden dat papa en mama geen Lingala spreken. Soms begrijpen ze echt niet wat we zeggen hoe goed we ons best ook doen. Wij begrijpen inmiddels wel goed Nederlands alleen kunnen we nog niet zoveel in het Nederlands vertellen. Toch leren we iedere dag weer nieuwe woordjes erbij. Dus over een paar maandjes denken we dat dat ook wel anders zal zijn. We doen in ieder geval ons best om zoveel mogelijk te leren en om ons zo goed mogelijk aan te passen. En daar zijn papa en mama al dik tevreden mee. De rest denken we alle vier dat dat min of meer wel vanzelf zal gaan. Zo toch fijn voor jullie om weer eens een stukje over ons te kunnen lezen. Zoals we al schreven. Papa en mama hebben het best druk met ons en papa met het werk op kantoor. Ze zouden best wat vaker willen schrijven, maar het lukt ze gewoon niet. Maar ze beloven jullie echt hun best te zullen doen jullie op de hoogte te houden en anders schrijven wij misschien nog wel eens een keertje. Tot de volgende keer!!

Weer een nieuw verhaal

Eindelijk is het me gelukt om weer even tijd te vinden voor een nieuw verhaal. Want geloof het of niet onze 2 kanjers slokken veel van onze tijd op ( haha). Natuurlijk vinden pappa en mamma dit niet erg, maar houden niet veel tijd over voor andere dingen. Het is onvoorstelbaar hoe snel de dagen verstrijken. Marcelline  en Jean-Louis zijn inmiddels al weer meer dan 3 weken in ons gezin. En we kunnen ons niet meer voorstellen dat we een maand geleden nog gewoon met zijn tweetjes waren.

Aan Jean-Louis is duidelijk te merken dat hij veel behoeft e heeft aan aandacht en fysiek contact. Af en toe wil hij even baby zijn bij mamma. Heerlijk in je armen liggen en wat nog fijner is, alles wordt voor je gedaan. We weten dat dit normaal is voor een kind wat het in de voorgaande jaren moeilijk heeft gehad en zodoende nog graag wat in wil halen. En daarom laten we hem lekker zijn gang gaan.

Verder vinden beiden het heerlijk om buiten te zijn. Fietsen of de speeltuin doen het goed. Een wandelingetje met Noah onze hond is meer een noodzakelijk iets dan dat ze er plezier aan beleven, maar soms kan het gewoon even niet anders. En als we niet buiten zijn, dan rijden we het liefst de hele dag in de auto. Helaas rijdt deze nog niet op water, dus zullen we de kilometers toch maar wat beperkt houden J. Pappa is dan wel weer volledig aan het werk,  met 2 eters als dokwerkers erbij moeten we wel verantwoord met onze uitgaven omgaan.

Nu pappa ’s morgens op tijd de deur uitgaat en we meestal allemaal wel rond 7.00 uur aan het ontbijt zitten komt er wel een aardige ritme in de dag. Na het ontbijt ruimen we de boel op en dan is het wassen en aankleden. Elke morgen wordt er steevast geprobeerd om toch nog een keertje onder de douche te mogen, maar mamma vindt 1 keer per dag toch echt genoeg. Na het wassen weet mamma al welke mededeling er gaat komen van Jean-Louis: “Mamma tandenpoetsen nee nee” . Jammer voor onze knul, maar als ex tandartsassistente is mamma onverbiddelijk. Twee keer per dag is toch echt het minimum. Het is niet de grootste hobby van onze zoon, maar hij weet inmiddels dat mamma toch gewoon doorzet en dus heeft verder  protesteren geen zin. En dan doet mamma haar best om het nog wel tot iets leuks te maken. Ook het aankleden is al niet meer zo eenvoudig als in de eerste week. Mevrouw en meneer hebben al duidelijk hun voorkeuren voor sommige kledingstukken en al het andere blijft wat hen betreft gewoon in de kast. Tja een eigen mening is natuurlijk niet verkeerd, maar niet altijd gemakkelijk. En dan hebben we de haren van Marcelline nog om op te tutten. Gelukkig kan mamma wel een beetje overweg met elastiekjes en heeft ons meisje dus nu een hoofd vol kleine staartjes. Voor vlechten is haar haar nu nog te kort en mamma moet nog op cursus.

Meestal spelen we in de ochtend lekker thuis en doet mamma haar uiterste best om nog wat aan de was te doen of een stofzuiger door het huis te trekken.   Na de lunch is het dan tijd om er op uit te gaan. We zijn nu een paar keer kort in de winkel geweest. Voor hun is het nog steeds indrukwekkend om zoveel te kunnen kiezen, overweldigend! We zullen dit langzaam op moeten bouwen.

Na 2 weken zijn we voor de eerste keer kort bij opa en oma in Nunspeet geweest. Dit ging bijzonder goed. Bij de volgende autorit werd al gevraagd of we naar opa en oma gingen, een geslaagd bezoekje dus. Inmiddels zijn we alweer twee keer langs geweest en het is en blijft gezellig. Vooral het speeldoosje van oma geniet alle aandacht. Afgelopen weekend zijn we zelfs bij opa en oma in Zeeland geweest. Een flinke autorit van zo’n 2,5 uur zonder enig probleem. Wel was het een beetje raar dat we onderweg gingen stoppen en aan een picknickttafel de door mamma gesmeerde broodjes gingen eten. Toch smaakte het allemaal prima. Bij opa en oma hebben we ’s avonds gegeten en daarna weer naar huis. Pappa en mamma hadden de illusie dat ons tweetal wel snel achter in de auto in slaap zouden vallen. Niets was minder waar. Een autorit in donker is natuurlijk weer heel wat anders dan overdag. Geweldig al die lichtjes. Pas na anderhalf uur toeren gingen de oogjes achterin dicht. Eenmaal thuis lekker in hun eigen bedje en ze sliepen binnen een kwartiertje lekker verder.

Inmiddels zijn we ook twee maal op zondag in de kerk geweest. Waarschijnlijk waren ze dit in Congo ook gewend. Ze zitten nog doodstil op hun stoelen en kijken vooral goed wat er allemaal gebeurd. En dat ze goed kijken weten we inmiddels ook. Zitten we achterin de auto met de cd speler aan dan horen we halleluja, amen en gaan de armpjes omhoog. En zo langzamerhand worden de teksten ook een beetje opgepikt. Tja zo integreren onze koters al vlot vinden wij. Daar is een inburgeringscursus niet voor nodig.

We merken dat we elkaar inmiddels iets meer beginnen te leren kennen en daardoor soms ondanks de taalbarierre ook steeds beter gaan begrijpen. Ook komen er dagelijks meer Nederlandse woordjes uit en merk je dat ze steeds meer Nederlands gaan begrijpen. Dus voor pappa en mamma wordt het oppassen geblazen. Want onze kleine potjes hebben grote oren, hebben we gemerkt. Nou ja dat houdt pappa en mamma tenminste scherp. Kan geen kwaad hoor nu de vermoeidheid soms goed voelbaar is. Want de nachten zijn niet allemaal even rustig. Soms hoeven we maar 1 keer het bed uit, maar andere nachten wel 5 keer. Helaas neemt de onrust in de nachten wel wat toe. We merken dat er toch echt veel te verwerken is voor ons koppeltje en dat is natuurlijk ook heel logisch. Kortom we beleven enerverende weken met elkaar, maar genieten er enorm van.

Na een onrustige nacht was het vandaag de eerste dag dat pappa voor lange tijd naar kantoor ging. Om 6.45 uur stond pappa zich te douchen, terwijl Jean-Louis zijn ochtendplasje al ging doen. Natuurlijk kwam er van slapen niet veel meer terecht en besloot mama maar vast met hem naar beneden te gaan.  Toen papa aan het ontbijt toe was kon mama nog even snel de hond uitlaten. Ons kereltje vond het wel een beetje vreemd dat papa lekker zat te eten terwijl hij mocht toekijken. 
Maar toen papa ook de placemats voor de rest van de familie op tafel had gelegd was Jean-Louis weer helemaal gerustgesteld. Zuslief sliep tot bijna acht uur dus liet het ontbijt nog even op zich wachten. Het afscheid van papa ging vrij gemakkelijk. Daarna weer smullen van de lekkere broodjes. Na het ontbijt nog even  in de pyjama gespeeld terwijl mama de ontbijttafel af kon ruimen. Tijdens het wassen en aankleden blijft het wel erg opletten, want veel dingen denken ze zelf te kunnen. Met twee kinderen tegelijk in de badkamer komt mama soms ogen,oren en handen tekort. Toch komt het steeds weer op zijn pootjes terecht en mama zal er vast ook wel aan gaan wennen. Eenmaal terug beneden wordt eerst de treinbaan weer op zeer creatieve wijze in elkaar gelegd. En na een hoop gepuzzel is het dan alweer tijd voor wat drinken en een koekje. Met een vol buikje is het spelen nog leuker en er wordt dan ook volop genoten. Alles komt uit de speelgoedmand. Gelukkig weten ze ook al een beetje wat opruimen is, zodat mama daar niet steeds de klos voor is. Eind van de ochtend vindt mama het een goed idee om van het mooie weer te gaan genieten. Op naar de speeltuin!! Tja en dan kom je daar en dan is de glijbaan nog nat. Wat een teleurstelling! We besluiten terug naar huis te lopen voor een handdoek  zodat we zonder natte broek van de glijbaan af kunnen. Dan kan het genieten beginnen. We klimmen en klauteren aan alle kanten op de glijbaan. Als er een ander klein meisje komt spelen reageren ze weer even terughoudend , maar dat is al snel voorbij. Als het tijd wordt voor een broodje wandelen we weer terug naar huis. Van al dat spelen krijg je natuurlijk honger en de broodjes en fruit worden in een mum van tijd naar binnen gewerkt. Mama krijgt amper de tijd om zelf te eten. Aan het begin van de middag als Marcelline en Jean-Louis weer lekker zitten te spelen met de duplo denkt  mama haar kans schoon te zien weer eens iets aan het huishouden te doen. Maar zodra de stofzuiger uit de kast komt heeft mama een paar goede hulpjes. Veel spullen gaan aan de kant en er wordt zorgvuldig gezogen en gedweild door onze “kleine madame”. (best handig hoor)  Het is inmiddels 21.00 uur en nu onze kids slapen zal ik proberen de rest van de dag voor jullie te schetsen. Na het huishoudelijke werk zijn we gezellig met zijn drieën broodjes gaan bakken. Het kneden van het brooddeeg (met de hand) leverde aardige plak handjes op. Vooral Jean-Louis vond het een bijzondere ervaring en wilde met grote regelmaat zijn handen wassen. Het werd pas echt leuk toen mama liet zien wat je zoal van dit brooddeeg kan maken. Uiteindelijk zijn het vier olifanten geworden. ( heb ik mij laten vertellen) De flaporen zijn overigens de enige kenmerken waardoor mama de olifanten herkent. Morgenochtend moeten de olifanten eraan geloven. Ze staan op het menu voor het ontbijt. Ben benieuwd wat ze van harde broodjes  vinden. Als afsluiting van het broodfestijn was er drinken en een klein bakje popcorn. En ons vaste ritueel aan het eind van de middag is ook niet overgeslagen. De dvd van het zandkasteel. De liedjes worden al meegezongen en papa en mama raken het deuntje echt niet meer kwijt J. De thuiskomst van papa om 17.15 uur was natuurlijk wel het hoogtepunt van de dag. Dat papa na een lange werkdag moe is daar kunnen we geen rekening mee houden. Niets is gek genoeg en papa besluit al heel snel zijn goede pak in te ruilen voor gemakkelijke kleding. Na het avondeten heeft mama na uitgebreidt overleg met Marcelinne de vlechtjes uit haar haren verwijderd. Mama had gemerkt dat Marcelinne wel erg veel op haar hoofd aan het krabben was. Tja is niet zo gek na meer dan 2 weken je haren niet te hebben kunnen wassen. De bewondering voor de persoon die alles ingevlochten heeft is met de minuut gestegen. Zelfs het uithalen kost al flink wat tijd en zere vingers. Maar om 20.00 uur was de klus geklaard. Snel onder de douche en dit keer zonder badmuts. Een stralend koppie met een smile van oor tot oor als de shampoo rijkelijk schuimt. Wat een opluchting nu het vlechtwerk eruit is. Alleen mama moet zich nog wel voorbereiden op een nieuw klusje morgenochtend,haren kammen en misschien wat staartjes erin. Maar dat zien we morgen dan wel weer.

Vandaag was het weer een dag van genieten. Marcelline en  Jean-Louis waren vroeg uit de veren. Mama was extra vroeg uit bed gestapt om Noah uit te laten. Deze goedzak heeft de afgelopen 1½ week al aardig moeten inleveren. Alle aandacht van baasje en vrouwtje moet ze delen met 2 van de drukke koters. Die aan de ene kant nog wat voorzichtig zijn naar Noah, maar tegelijkertijd ontzettend kunnen uitdagen: “Noah op je plaats” wordt veelvuldig geroepen. Hoewel de laatste paar dagen er meer rust lijkt te komen tussen de hond en de kinderen. Noah raakt steeds meer gewend aan de rare snuiters om haar heen: “wat een druktemakers”, zie je haar soms denken. En ja, Noah vindt het prachtig om ’s ochtends even lekker geknuffeld te worden (wat gepaard gaat met een lekker lik) hahaha. Knuffelen vinden Marcelline en Jen-Louis ook heel leuk, maar niet van zo’n beest en vooral niet met zo’n vette natte lik. Dus: Noah op je plaats!

Ons dametje blijkt een behoorlijke eigen wil te hebben. Als het om kleding gaat: ze weet precies wat ze wil. 3 lagen over elkaar heen: nee, nee, dat is toch veel te veel, pappa. Maar pappa houdt voet bij stuk en dus gaan er 3 lagen aan. In  de ochtend wil madammetje de tv al aan! En als je dan nee zegt: dan wordt er heel verbaasd gekeken.

 Vandaag was het plan om ze beide op de foto te zetten voor een aankomstkaart. Dus allebei op hun paasbest. Marcelline in een grijs jurkje met een rood shirt en een leuke rode maillot.Toen ze echter naar beneden kwam en op de bank ging zitten, bleek er een heus gat in haar splinternieuwe maillot te zitten. Daar was ze behoorlijk teleurgesteld over. Het was werkelijk van haar gezicht af te lezen. Jean-Louis had een stoere witte trui aan met opdruk en heel bijzonder: een driehoekje in een andere kleur bij zijn kraag. Dat hebben die 2 samen een s even goed bestudeerd. Is dat nou den shirt onder de trui? Nee tocht niet; hoe zit dat dan. Er werd behoorlijk onderzoek gedaan en een beetje gegiecheld (dat kan Marcelline trouwens als de beste).

In de middag was het tijd voor weer eens een rondje fietsen. Zodra je het woord fiets zegt, dan gaan die gezichtjes helemaal glunderen: “ velo, velo, velo” wordt er groepen. Voor je het weet zitten meneer en mevrouw al met schoenen en al klaar voor de deur. We zijn met de auto naar het einde van de straat gereden, waar een stukje is, zonder auto’s etc.. daar konden ze rustig hun gang gaan. Marcelline fiets er al stevig op los. Af en toe verlies ze haar evenwicht. Soms kan ze dat zelf opvangen, maar vanmiddag was het toch een keer vallen. Mar het was gelukkig niet ernstig. Even lachten en daarna weer verder. Jean-Louis is nog teveel gericht op zijn voeten. Zodra hij naar beneden kijkt gaat het mis, maar als hij keurig voor zich uit kijkt, dan gaat het als een speer. Alleen sturen is nog een kunst voor hem. Vanmiddag was pappa even een tijdje alleen met de kids, terwijl mama boodschappen aan het doen was. We hadden een kleed over de eettafel gelegd en beiden hadden een kliederschort aan. Het was tijd om lekker te verven. Een doosje waterverf en kwasten en een stapel papier…. dat gaf me toch een plezier! Marcelline maakte hele mooie figuren (alleen papa kon maar niet bedenken wat het voorstelde) en Jean-Louis kan hele mooie strepen zetten en alle richtingen. Daar zit nog geen echte Van Gogh in. Na een stuk of 6 vellen papier te hebben voorzien van diverse strepen, lijnen en vegen, vond Jean-Louis het welletjes. Hij ging toch liever met z’n auto’s spelen. Marcelline maakte een stuk of 4 vellen vol en was toen ook klaar. Vol trots mochten ze ieder 2 vellen of de zijkant van de vrieskast plakken. Wel even moeilijk om te kiezen welke dat moesten worden. Maar met een helpende  van pa lukte het prima. Toch hadden ze kennelijk niet de behoefte om de tekeningen direct aan mama te laten zien toen ze weer thuis kwam. Vanavond heeft Jean-Louis de tekeningen aan mama laten zien.

Sinds gisteren hebben ze ook een nieuw spelletje samen bedacht: verstoppen. Ze vinden het prachtig als één van ons boven is met één van de kids, om dan onderaan de trap je zogenaamd te verstoppen onder de traptree (wat natuurlijk nooit lukt, maar wat maakt het uit, een lol dat we hebben…). Vooral Jean-Louis vindt het prachtig om met papa zo onderaan de trap bezig te zijn. Hij gaat helemaal op in het spel. Steeds gaat z’n vinger voor z’n mond (ssst… papa stil….en dan komt er een hele grote giechel); lekker ongeduld, want het duurt natuurlijk altijd veel te lang. En dan als mama en Marcelline boven aan de trap verschijnen, begint hij te schateren van het lachen. Hij vergeet dan dat hij zich verstopt wilde houden….. Kortom een heleboel lol. Vandaag had hij bedacht om van een paar kussen en een fleesekleed een soort hutje te maken op debank, waaronder hij zich kom verstoppen. Maar meneer had hier geen geduld voor: al voor mama en Marcelline naar beneden kwamen was hij al onder z’n hutje vandaan gekomen en ging schaterend naar de trap (weg verrassing dus, maar ach, wat had hij een lol).

Marcelline heeft vandaag heel goed geholpen met papa om de tafel af te ruimen na het ontbijt. Alles werd tot in de puntjes schoongemaakt en afgeruimd. Ze had werkelijk ieder detail bij papa en mama afgekeken in deze week. Maar ook weer een handigheidje geleerd van papa: de restjes van de sinaasappelpers werden keurig afgespoeld in de gootsteen. Vervolgens ging ze alle pitjes uit het zeefje proberen te halen, om die weg te kunnen gooien. Papa liet haar zien dat je dat ook kunt doen door de pitjes in het zeefje te laten zitten en vervolgens het hele zeefje er uit te halen en uit te kloppen boven de pedaalemmer. Dat was toch wel een hele openbaring. Vol goedkeuring keek ze mij aan en knikte toen zeer begrijpelijk: dat is handig papa! En vervolgens kwam haar lieve lachje tevoorschijn.

Het gaat goed met onze prins en prinses. We genieten nog steeds met volle teugen, al zijn ze ’s avond wel gevloerd.

Groetjes

Koen en Annita

Het is nu 21.00 uur en Marcelline en Jean-Louis liggen lekker te slapen. Tijd om na een paar dagen weer eens te laten weten hoe het in huize van de Kolk gaat. We genieten alle vier nog met volle teugen van elkaars gezelschap. We zien wel dat zowel Marcelline asl Jean-Louis steeds meer de grenzen op aan het zoeken zijn en soms ook duidelijk aangegeven als iets niet helemaal naar hun zin is. ’s Morgens is het wakker maken van pappa en favoriete bezigheid. ( voor pappa soms iets minder). Gelukkig is het meestal wel rond 8.00 uur in de morgen voordat dit ritueel plaatsvindt.  Na het ontbijt en het wassen volgt natuurlijk het aankleden. Nog regelmatig is het nodig om ze een nieuwe outfit aan te trekken. Deze wordt dan uitgebreid voor de spiegel bekeken en tot nu toe gelukkig ook goedgekeurd. Tja hoe lang nog haha. Ze weten immers nu al goed wat ze mooi vinden gezien de reclamefolders die aandachtig worden bestudeerd. Eind van de ochtend is het tijd om samen met pappa en/of mamma te spelen. Paardje rijden of fietsen hebben veruit de voorkeur, maar de speeltuin is ook een leuke attractie. Nadat pappa woensdag middag de band van Marcelline had geplakt was er niets meer wat fietsen nog in de weg stond. Tot die tijd moesten we het nog wat beperken omdat de band steeds opgepompt moest worden. Dat is nu gelukkig voorbij. Hoever we ook gaan we kunnen altijd fietsend thuis komen. Marcelline pakt het fietsen ook goed op. Soms nog wat bijsturen in de bochten, maar dat zal denk ik ook niet lang meer duren. Jean-Louis blijft nog naar zijn voetjes kijken om te zien hoe de trapper s ronddraaien. En geloof het of niet, maar dat maakt het sturen nog wel wat lastig. Gelukkig zijn pappa en mamma goed verzekerd ( dat denken ze tenminste) voor eventuele schade.  Inmiddels proberen we de kinderen buiten de deur langzaam en gedoseerd in contact te laten komen met anderen.  De eerste paar keren waren de ze nog erg voorzichtig. Je weet natuurlijk maar nooit wat anderen van je willen…. Maar we zien dat onze kanjers er toch weer snel aan wennen.  Vanmiddag zijn we voor het eerst even bij opa en oma langs geweest. We dachten dat ze daar toch wel even de kat uit de boom zouden kijken, maar niets was minder waar. Alsof ze er al jaren over de vloer kwamen zo stapten ze de voordeur binnen.  En met een lekker glaasje drinken met een rietje ( want dat hebben we graag) was het ijs snel gebroken. Het tapijt op de vloer bij opa en oma trok vooral Jean-Louis zijn aandacht. Lekker zacht en je kunt er fijn op springen zonder dat het veel lawaai maakt. En om niet te vergeten was daar oma’s speeldoos. Nadat pappa hem twee keer had opgewonden dacht Jean-Louis dat hij dat ook wel kon. En misschiebn was dat ook wel zo, maar dat hebben we maar niet uitgeprobeerd. Met op tijd ingrijpen weten we nu zeker dat oma’s speeldoos het de volgende keer weer zal doen. Eind van de middag mag er een dvd worden gekeken. Dit brengt een beetje rust in de tent. Papa en mamma geloven in de kracht van de herhaling dus het aanbod dvd’s is beperkt. Inmiddels wordt er soms spontaan een deuntje van de dvd gezongen. Zie je wel het werkt echt! De verhalen van de kleine prinses heeft onze dochter al goed in zich opgenomen. Soms gedraagt ze zich zelf al als een kleine prinses, met pappa en mamma als de bedienden. Voorlopig is dat wel al het personeel wat ze heeft. Het douchen is nog altijd een feestje. Liefst 2 keer per dag, maar daar beginnen we niet aan. ’s Avonds voor het slapen gaan gaat mamma met ze douchen. Veel schuim en veel gespetter zodat de badkamervloer drijfnat is. Het lijkt alsof ze op zo’n moment nog geen woord Nederlands begrijpen. (komt ze wel goed uit die taalbarierre). Het is allemaal leuk totdat de haren van Jean-Louis moeten worden gewassen. Mamma moet er echt alles aan doen om te voorkomen dat er ook maar een spatje in zijn ogen zou kunnen komen. Gelukkig helpt hij daar goed aan mee. Lekker zijn hoofd een klein beetje voorover houden loopt alles mooi richting de ogenJ Ga er maar aan staan als kersverse moeder. Toch weet mamma uit een klein beetje ervaring…oefening baart kunst. Nu nog afwachten hoe dat straks met zuslief gaat. Nu haar nepvlechtjes er nog in zitten kunnen de haren niet worden gewassen. Voorlopig mogen ze er nog niet uit van ons dametje. Ze is er maar wat trots op. Het slapen gaat op zich ook redelijk goed. We moeten er nog wel bij zitten tot ze zijn ingeslapen. Duurt meestal tussen de 30 en 60 minuten. Mamma heeft een matras tussen de kinderbedden en kan zo ook al een beetje uitrusten aan het begin van de avond. Daar is dan ook meestal wel even aan toe. In de nacht wordt Jean-Louis tussen 3.00 en 4.00 uur wakker en begint dan wat te praten. Vervolgens komt het regelmatig voor dat hij de tijd tot het opstaan erg onrustig is en veel kreten slaakt. Daarom heeft mamma besloten voor haar eigen rust die uren maar naast zijn bedje te gaan slapen. Steeds op en neer van de ouderslaapkamer naar de kinderkamer was voor moeders niet vol te houden. In hun onrust vallen ze beiden ook nog wel eens naast hun bed. Soms bovenop mamma zodat ze heerlijk zacht kunnen vallen haha. Onze kanjers doen het dus prima op een paar kleine incidentjes na. Gelukkig voor pappa en mamma, want die zijn toch best wel moe nu we ruim een week samen zijn. Daarom gaan we nu ons bedje opzoeken en hopen binnenkort weer verder te schrijven.

Vandaag een rustige dag.

Lieve mensen Vandaag was het een relatief rustige dag. De eerste dagen wagen waren behoorlijk druk voor ons allemaal. Wennen aan een nieuw ritme, elkaar nog niet begrijpen, veel nieuwe indrukken voor Marcelline en Jean-Louis. De afgelopen dagen stond in het teken van alles ontdekken. In tegenstelling met wat we wel eens hoorden werden er geen laadjes, deurtjes etc. open getrokken. Alles ging met een vragen blik naar pappa of mamma, voor er iets echt open gedaan werd. We hebben ze dan ook even in alles kastjes, laadjes en achter deurtjes laten kijken. Zo goed en kwaad als het ging hebben we ze ook laten zien waar er “gevaarlijke” dingen liggen. We hebben ze ook duidelijk gemaakt dat ze eerst moeten vragen aan mamma of pappa voor ze iets pakken. Maar dat valt nog niet altijd mee met zulke zelfstandige kinderen. Eenmaal iets ontdekt of gezien hoe het werkt, is toch eerst wel even de neiging om er zelf op af te gaan of uit de kast te pakken enzovoort. Daarin kunnen ze ons ook behoorlijk uitdagen. Toch lijken ze goed bij te sturen te zijn. Wat erg favoriet is: pappa uitdagen als ze beneden zijn. Dan gaan ze af en toe stiekem naar boven toe (alsof pappa dat niet door heeft). Dan moet pappa ze weer terug roepen of terug halen. Nou dat valt niet altijd mee voor pappa Koen en dat hebben ze feilloos door! Maar nadat pappa uitgelegd heeft dat als mamma of pappa nee zeggen, ze ook nee bedoelen. Dat snappen ze!; alleen de uitwerking in de praktijk is net even iets anders hahaha. Staan ze toch weer onderaan de trap, met een houding van: kijk eens wat wij doen. Jean-Louis is vanaf het begin erg gericht op zijn zusje. In alles wat hoe wilde of wat hij wilde vragen, werd eerst zijn zus erbij gehaald. Aan haar gaf hij door wat hij wilde en vervolgens kwam zuslief bij mamma of pappa aangeven wat de bedoeling was. Vanaf gistermiddag is dat voorzichtig aan het veranderen. Hij kwam gisteren rechtstreeks naar pappa toe (terwijl Marcelline in onze buurt zat te spelen met haar poppen) om aan te geven dat hij wilde plassen en iets wilde drinken. Ook vandaag was hij daarin weer iets verder. Steeds meer begint hij zelf te vragen aan pappa of mamma. Het lijkt erop alsof hij meer vertrouwen gaat krijgen. Marcelline vindt het tegelijkertijd erg prettig om niet altijd de ‘tussenschakel’ te zijn voor haar broer, maar gewoon een meisje te kunnen zijn. Ze kan daar echt van genieten. Maar ze heeft wel de neiging om ons uit te dagen via haar broertje. Ze zegt dan tegen Jean-Louis dat hij pappa moet gaan kietelen of . Dit gedrag zien we nu ook tijdens het eten. Marcelline is erg kieskeurig in haar eten. Wat ze niet kent, eet ze niet. Jean-Louis eet bijna alles (behalve zoet-zure dingen), maar zodra zijn zus in het Lingala aangeeft dat zij het niet lekker vindt (en daarbij denken we dat ze nog wel meer zegt) hoeft hij vaak ook niet meer. Vanavond hebben we dan ook eerst Jean-Louis laten proeven bij het eten, dat werkt wel. De gehaktbal verdween al snel in zijn buik. Appelmoes is absoluut geen favoriet, dat lust hij niet. Marcelline at eerst geen gehakt (bij de rijst), maar toen er aardappel bij kwam at ze het wel (mamam heeft kennelijk geleerd dat dat gehaktbal niet combineert met rijst). Dat brengt mij trouwens bij een ander punt: Marcelline is duidelijk naar school geweest. En misschien is ze wel lerares geweest (hahaha), want pappa werd onmiddellijk gecorrigeerd toen hij met haar woordjes aan het schrijven en was. Pappa schreef een paar woorden op en Marcelline schreef ze feilloos en foutloos na. Toen pappa weer een paar woorden wilde opschrijven met zijn linker hand, greep zij in en pakte de pen uit zijn hand en deed de pen in zijn rechterhand. Toen Koen de pen weer in zijn linkerhand deed, hetzelfde ritueel. Uiteindelijk mocht Koen met zijn linkerhand schrijven. Marcelline spreekt en schrijft zo al de eerste woorden Nederlands. Ze begrijpt nog niet alles, maar er is wel zo nu en dan herkenning in dingen. Ook Jean-Louis zegt een paar woordjes Nederlands. Hij spreekt ons steeds meer na. Marcellinne is daar eerst mee begonnen en gaf vaak de woorden door aan haar broertje, maar die reageerde niet altijd. Voorbeelden van woorden zijn: eet smakelijk (na het eten), maar vanavond ook spontaan na het bidden voor het slapengaan werd eet smakelijk gezegd. Ze pakken gewoontes heel snel op. Vóór het eten bidden wij en tot slot van het gebed wordt amen gezegd, met daarna eet smakelijk. Dus ze zijn gewend na amen, komt eet smakelijk. Zoals ik al begon, was het vandaag een relatief rustig dag, terwijl we dat niet echt hadden verwacht. Jean-Louis met name had slecht geslapen. Tegen een uur of 3 werd hij wakker en kon daarna niet echt makkelijk slapen, onrustig, veel in zichzelf praten (lingala). Annita heeft er toen bij gelegen. Eerst op een matras tussen de bedden van Marcelline en Jean-Louis. Maar dat mocht niet echt baten, Jean-Louis bleef onrustig. Continue checken of mamma er nog was. Pappa is af en toe ook komen kijken. Ook Marcelline kon slecht slapen. Ze was al stilletjes voor het slapen gaan en tijdens het slapen steeds draaien en woelen. Ze hield zich echter steeds slapende (we hebben het idee dat ze vaak in meerdere dingen erg haar best doet om het goed te doen en om ook echt te doen wat er volgens haar verlangd wordt van haar). Dus als we zeggen dat ze gaan slapen, dan vind zij dat zij ook moet gaan slapen (owee als ik het niet goed doe). Het is dan ook wel eens lastig om te zien of zij echt slaapt of niet en dat maakt dat we haar niet echt goed kunnen helpen soms. Maar ondanks de slecht nacht waren ze vroeger op dan normaal (7.00 uur ipv 8.00 uur). Uiteraard weer bij pappa en mamma in het waterbed, waar het even lekker stoeien en ravotten is. Dat vinden ze werkelijk heerlijk. Marcelline had daarbij trouwens vooral de 1e keer echt het idee dat toen ze bij ons in bed kwamen, dat ze daar dus weer moest slapen en dus gingen de oogjes plichtgetrouw dicht. Dus ging pappa haar maar eens kietelen en ging giechelen (jaja dat kunnen mannen ook hoor!). Dat vond ze geweldig. Pappa had daarna wel even spijt van wat hij had gedaan, want Marcelline kietelt niet, nee de vinger gaan echt ‘diep’ in je oksel en dat doet wel pijn). Maar goed pappa houdt zich kranig. Jean-Louis vindt het op zo’n moment geweldig met mamma te ravotten. Wat dat betreft trekt Marcelline naar Koen en Jean-Louis naar Annita. En dat terwijl Koen FC Barcelona al had geregeld voor zijn kersverse zoon! Muzikaal zijn ze ook: nadat ze eerst gierend met Koen door de kamer hebben gerend met tambourijn enz., hebben ze vandaag met Annita door de kamer lopen dansen. Macrelline maakte mooie bewegingen met haar middel. Het Afrikaanse was duidelijk zichtbaar. Jean-Louis en Marcelline zijn 2 pracht kinderen die het erg goed doen. Ze raken steeds meer gewend aan ons en ze gaan steeds meer uitdagen. Jean-Louis begint zich steeds meer van zijn grote zus los te maken. Marcelline trek zich nu iets meer terug. Dat heeft te maken dat ze aan de ene kant de rol richting haar broer kwijt rijkt en aan de andere kant moeite heeft met het stellen van grenzen van onze kant uit. Zij is gewend haar eigen leven te leiden en zeer zelfstandig is. In zijn totaliteit kunnen we zeggen dat we 2 trotse, vermoeide, maar zeer tevreden ouders zijn.

EINDELIJK: ze zijn er! Marcelline en Jean-Louis

Beste allemaal,
Ineens ging het dan wel weer erg snel. Vorige week maandag werden we gebeld en donderdag was dan het aankomstgesprek: het was zo ver dat ze er aan zouden komen. We kregen eindelijk de eerste foto's te zien. Ongelofelijk wat je dan overkomt als je voor het eerste hun koppies ziet. En natuurlijk zijn ze dan de mmoiste kindertjes op de hele wereld. Tijdens het gesprek werd ons verteld dat we er rekening mee moesten houden dat het ongeveer 1 tot 4 weken zou kunnen duren, tot ze daadwerkelijk zouden komen. Maar toen kwam 's maandag 's middag het telefoontje: woensdag komen ze aan!!!! Wauw; alles op zijn kop. Veel dingen regelen, nog de laatste spullen kopen. Spannend.... Er gaat van alles door je hoofd: kunnen we het wel aan, zijn we wel een goede mamma en pappa straks en ga zo maar door. Desondanks toch lekker goed kunnen slapen 's maandags. Dinsdagnacht was iets lastiger: hoe zal het zijn op Schiphol, hoe is hun eerste blik, wat we gaan we doen als we ze voor het eerst zien, welke knuffel nemen we mee.... en zo kunnen we nog wel een paar dingen noemen die ons bezig hield.
En dan het moment dat je op Schiphol staat. Je hebt het idee dat je hart overuren maakt. Landing stond gepland om 9.15 uur, we lezen op het bord: verwachte landing 8.55 uur. En ja hoor om ongeveer 9.00 uur waren ze geland en om ongeveer 9.15 uuur liep de begeleidster met Marcellenine en Jean-Louis langs de glaswand..... Wat er toen door ons heen ging is niet te beschrijven: intense emotie, verdriet, trots alles looppt door elkaar. DEe handjes gingen langzaam naar het glas om onze handen te raken, voorzichtig werd er gezwaaid naar elkaar.
Wel vreemd als je elkaar nog helemaal niet kent.
Daarna wachten tot ze de deur door zouden komen. Dat zijn geloof ik wel de langste minuten van ons leven geweest, het heeft ongeveer 15 tot 20 minuten geduurd, maar het leken wel jaren.
Met de begeleidster en iemand van de adoptieorganisatie gingen we naar een café in de buurt van de aankomsthal. Daar hebben we met z'n allen aan de tafel gezeten. De kinderen kregen een flesje Fanta (wat voor hen feest was...) en wij kregen koffie. De begeleidster verteld steeds in het Frans aan de medewerker van de adoptieorganisatie over de kinderen en die vertaalde het naar ons toe. Met de knuffels en de speeltjes die we mee hadden genomen voor ze probeerde we voorzichtig een beetje contact te krijgen. Van de begeleidster kregen ze te horen dat wij 'pappa Koen' en mamma Annita'zijn. Dat is wel even wennen als je dat zo hoort hahaha. Toch voelde het wel vertrouwd. Anniat kreeg al redelijk snel contact met Jean-Louis, gerwijl Koen naast Marcelline zat, maar die wilde nog niet echt contact leggen; ze zat er een beetje 'verloren' bij. De rollen maar even omgewisseld. Koen ging spelen met Jean-Louis op de grond met een autootje; lekker over de grond rijden met het autootje en voorzichtig het autootje naar pappa rijden. Zo ging het even heen en weer tot het ijs een beetje gebroken leek: toen ging meenrtje met z'n armen wijd liggen en probeerde de auto te vangen. Dat ging al fantastisch.
Ondertussen was mamma Anniat met Marcelline aan het spelen. Een Barbie doet wonderen. Eerst voordoen wat je met zo'n ding moet doen; je kunt de beentjes bewegen, de armpjes, maar je kunt het ook aan en uitkleden. Maar Marcelline kon nog veel meer: namelijk vlechten maken. Dat zit er al echt in dus. Zo begon voorzichtig het eerste contact.
We kregen de tijd om zo aan elkaar te wennen. Daarna kregen we een aantal officiële papieren en konden we naar huis. Dus naar de auto... Daar viel Jean-Louis al heel snel in diepe slaap. Marcelline hield het nog even tegen, otozij uiteindelijk ook aan de slaap moest toegeven.
Zo begon een dag die voorgoed ons leven op zijn kop zette. Vanaf die dag is alles anders... wordt vervolg.