Weer een nieuw verhaal

Eindelijk is het me gelukt om weer even tijd te vinden voor een nieuw verhaal. Want geloof het of niet onze 2 kanjers slokken veel van onze tijd op ( haha). Natuurlijk vinden pappa en mamma dit niet erg, maar houden niet veel tijd over voor andere dingen. Het is onvoorstelbaar hoe snel de dagen verstrijken. Marcelline  en Jean-Louis zijn inmiddels al weer meer dan 3 weken in ons gezin. En we kunnen ons niet meer voorstellen dat we een maand geleden nog gewoon met zijn tweetjes waren.

Aan Jean-Louis is duidelijk te merken dat hij veel behoeft e heeft aan aandacht en fysiek contact. Af en toe wil hij even baby zijn bij mamma. Heerlijk in je armen liggen en wat nog fijner is, alles wordt voor je gedaan. We weten dat dit normaal is voor een kind wat het in de voorgaande jaren moeilijk heeft gehad en zodoende nog graag wat in wil halen. En daarom laten we hem lekker zijn gang gaan.

Verder vinden beiden het heerlijk om buiten te zijn. Fietsen of de speeltuin doen het goed. Een wandelingetje met Noah onze hond is meer een noodzakelijk iets dan dat ze er plezier aan beleven, maar soms kan het gewoon even niet anders. En als we niet buiten zijn, dan rijden we het liefst de hele dag in de auto. Helaas rijdt deze nog niet op water, dus zullen we de kilometers toch maar wat beperkt houden J. Pappa is dan wel weer volledig aan het werk,  met 2 eters als dokwerkers erbij moeten we wel verantwoord met onze uitgaven omgaan.

Nu pappa ’s morgens op tijd de deur uitgaat en we meestal allemaal wel rond 7.00 uur aan het ontbijt zitten komt er wel een aardige ritme in de dag. Na het ontbijt ruimen we de boel op en dan is het wassen en aankleden. Elke morgen wordt er steevast geprobeerd om toch nog een keertje onder de douche te mogen, maar mamma vindt 1 keer per dag toch echt genoeg. Na het wassen weet mamma al welke mededeling er gaat komen van Jean-Louis: “Mamma tandenpoetsen nee nee” . Jammer voor onze knul, maar als ex tandartsassistente is mamma onverbiddelijk. Twee keer per dag is toch echt het minimum. Het is niet de grootste hobby van onze zoon, maar hij weet inmiddels dat mamma toch gewoon doorzet en dus heeft verder  protesteren geen zin. En dan doet mamma haar best om het nog wel tot iets leuks te maken. Ook het aankleden is al niet meer zo eenvoudig als in de eerste week. Mevrouw en meneer hebben al duidelijk hun voorkeuren voor sommige kledingstukken en al het andere blijft wat hen betreft gewoon in de kast. Tja een eigen mening is natuurlijk niet verkeerd, maar niet altijd gemakkelijk. En dan hebben we de haren van Marcelline nog om op te tutten. Gelukkig kan mamma wel een beetje overweg met elastiekjes en heeft ons meisje dus nu een hoofd vol kleine staartjes. Voor vlechten is haar haar nu nog te kort en mamma moet nog op cursus.

Meestal spelen we in de ochtend lekker thuis en doet mamma haar uiterste best om nog wat aan de was te doen of een stofzuiger door het huis te trekken.   Na de lunch is het dan tijd om er op uit te gaan. We zijn nu een paar keer kort in de winkel geweest. Voor hun is het nog steeds indrukwekkend om zoveel te kunnen kiezen, overweldigend! We zullen dit langzaam op moeten bouwen.

Na 2 weken zijn we voor de eerste keer kort bij opa en oma in Nunspeet geweest. Dit ging bijzonder goed. Bij de volgende autorit werd al gevraagd of we naar opa en oma gingen, een geslaagd bezoekje dus. Inmiddels zijn we alweer twee keer langs geweest en het is en blijft gezellig. Vooral het speeldoosje van oma geniet alle aandacht. Afgelopen weekend zijn we zelfs bij opa en oma in Zeeland geweest. Een flinke autorit van zo’n 2,5 uur zonder enig probleem. Wel was het een beetje raar dat we onderweg gingen stoppen en aan een picknickttafel de door mamma gesmeerde broodjes gingen eten. Toch smaakte het allemaal prima. Bij opa en oma hebben we ’s avonds gegeten en daarna weer naar huis. Pappa en mamma hadden de illusie dat ons tweetal wel snel achter in de auto in slaap zouden vallen. Niets was minder waar. Een autorit in donker is natuurlijk weer heel wat anders dan overdag. Geweldig al die lichtjes. Pas na anderhalf uur toeren gingen de oogjes achterin dicht. Eenmaal thuis lekker in hun eigen bedje en ze sliepen binnen een kwartiertje lekker verder.

Inmiddels zijn we ook twee maal op zondag in de kerk geweest. Waarschijnlijk waren ze dit in Congo ook gewend. Ze zitten nog doodstil op hun stoelen en kijken vooral goed wat er allemaal gebeurd. En dat ze goed kijken weten we inmiddels ook. Zitten we achterin de auto met de cd speler aan dan horen we halleluja, amen en gaan de armpjes omhoog. En zo langzamerhand worden de teksten ook een beetje opgepikt. Tja zo integreren onze koters al vlot vinden wij. Daar is een inburgeringscursus niet voor nodig.

We merken dat we elkaar inmiddels iets meer beginnen te leren kennen en daardoor soms ondanks de taalbarierre ook steeds beter gaan begrijpen. Ook komen er dagelijks meer Nederlandse woordjes uit en merk je dat ze steeds meer Nederlands gaan begrijpen. Dus voor pappa en mamma wordt het oppassen geblazen. Want onze kleine potjes hebben grote oren, hebben we gemerkt. Nou ja dat houdt pappa en mamma tenminste scherp. Kan geen kwaad hoor nu de vermoeidheid soms goed voelbaar is. Want de nachten zijn niet allemaal even rustig. Soms hoeven we maar 1 keer het bed uit, maar andere nachten wel 5 keer. Helaas neemt de onrust in de nachten wel wat toe. We merken dat er toch echt veel te verwerken is voor ons koppeltje en dat is natuurlijk ook heel logisch. Kortom we beleven enerverende weken met elkaar, maar genieten er enorm van.