Zo eindelijk na lange tijd weer een nieuwe blog. In de afgelopen weken is er heel wat gebeurd in huize van de Kolk. Op 15 december waren opa en oma 50 jaar getrouwd. Tja en wat doe je dan…. We hebben besloten om alleen het eten aanwezig te zijn. Inmiddels waren we er al achter dat Marcelline en Jean-Louis redelijk goed met grote hoeveelheden eten om weten te gaan en dat is niet onbelangrijk bij een buffet. De kinderen hebben ervan genoten. Wel waren er veel nieuwe gezichten en hebben ze na binnekomst even de kat uit de boom gekeken. Maar het aanwezige voetbalspel deed ze alle vreemde ogen vergeten. Toch was het eten zelf ook wel bijzonder. Marcelline had de grootste lol om het feit dat ze wel vier borden eten op mocht eten. Nog dagenlang heeft ze erover gesproken. Ze had zelfs nog meer gegeten dan papa!!
En toen op naar de feestdagen. We keken er allemaal naar uit. Voor het eerst met zijn viertjes dat kon niet meer stuk. Maar een paar dagen voor de kerst werd Jean-Louis getroffen door de buikgriep. Overgeven en diarree aan de lopende band. Gelukkig was hij na 3 dagen al weer redelijk opgeknapt. Afgezien van een naar hoestje dat hij inmiddels ook had ontwikkelt. De kerstdagen konden beginnen. Eerste kerstdag zijn we begonnen met een heerlijk uitgebreid ontbijt. Mama had veel klaargemaakt, maar het eten smaakte haar niet echt(bij de anderen gelukkig wel). Wat jammer nou, maar verder geen aandacht aan besteed. ’s Middags werden we verwacht bij tante Nettie in Zeeland, dus eind van de ochtend in de auto en op weg. Het was druk en het kostte de kinderen dit keer wel wat moeite om zo ver in de auto te moeten zitten. Gelukkig maaktena aankomst al het mooie speelgoed van neef Marvin en nicht Sylvana de lange autorit snel goed. En natuurlijk was kokkerellen aan tafel in een klein pannetje (gourmet) ook erg leuk. Wel besloten papa en mama het niet te laat te maken om terug te rijden naar de polder. Onderweg naar huis kreeg mama flink last van haar buik en na enige uurtjes thuis in bed te hebben liggen woelen kwam al het overheerlijke eten er langs de verkeerde kant uit. Het begin van een week griep. Na een paar dagen kreeg ook papa het nog te pakken. En dat alles met de verjaardag van Marcelline voor de deur. We vonden toch echt dat deze verjaardag gevierd diende te worden. Dus alle krachten werden bij elkaar geraapt om het huis toonbaar te maken en wat boodschappen te doen. En ’s avonds voor het slapen gaan hebben papa en mama nog slingers opgehangen. Jullie hadden het gezichtje de volgende ochtend moeten zien. Toen Marcelline beneden kwam en alles zag wist ze even niet hoe ze het had. Was dit allemaal voor haar?? En vooral dat grote cadeau op haar stoel. Om het allemaal niet al te moeilijk te maken hadden we voor Jean-Louis ook maar een cadeau gekocht. Snel werd alles uitgepakt en toen was er nauwelijks tijd om te eten want…………………….. het playmobil zwembad moest natuurlijk in elkaar gezet. Onvoorstelbaar hoe goed Marcelline door had hoe dit werkt, daar kan papa nog veel van leren. ’s Middags kwamen opa en oma en tante Marjon met Maaike en Jasper op bezoek. Nog meer cadeau’s die vol blijdschap werden ontvangen. Al met al toch wel een enerverende dag voor onze twee kids, maar een dag die we niet hadden willen missen.
En toen op naar het vuurwerk. 30 December hebben we op you tube laten zien wat er de volgende avond zou gaan komen. Jean-Louis vond het in eerste instantie wel erg spannend, maar na een paar filmpjes begon het al te wennen. We hebben ze beloofd dat ze met oudjaar gewoon zouden gaan slapen en dat we ze wakker zouden maken voor het vuurwerk. Pap en mam hadden de fingers crossed omdat ze er niet van overtuigd waren dat ze de kids wakker zouden kunnen krijgen. Jean-Louis was geen probleem, maar voor Marcelline heeft papa toch echt goed zijn best moeten doen. Toen eenmaal het vuurwerk begon bleken de oogleden ineens veel minder zwaar en ze hebben 45 minuten staan te genieten voor het slaapkamerraam. Wat was het mooi al die kleuren en wat was het veel. En toen had mama beloofd dat ze na het vuurwerk nog even mee mochten naar beneden om wat te eten en te drinken. Dat zoonlief had verwacht dat mama nog eens een overheerlijke maaltijd zou gaan koken, daar had ze geen rekening mee gehouden. Maar na de eerste teleurstelling over het eten kwam de opwinding van de Jip en Janneke champagne. Als je niet beter wist zou je toch echt denken dat je ook daar nog dronken van kan worden. J Wat hebben ze gelachen en nog dagenlang daarna om het woord champagne. Wat zou dit toch betekenen in het Lingala?? We zijn in ieder geval het jaar 2012 lachend in gegaan en hopen met elkaar nog heel veel te lachen.
En gisteren was het dan tijd voor de Congo dag. Om te voorkomen dat het een slapeloze nacht zou worden hebben we pas ’s morgens vertelt dat er ook andere kinderen uit Congo zouden zijn in KidzCity te Utrecht. Welke bekenden er wel of niet zouden zijn hebben we in het midden gelaten om teleurstelling te voorkomen. Bij iedere naam die werd genoemd hebben we aangegeven dat de papa en mama van ….. hun best doen om te komen, maar dat we niet weten of het ook echt lukt. Tot in Utrecht bleef het dus spannend. De medewerking om thuis weg te komen was groot. In hoog tempo waren de laarzen, schoenen en jassen aan en zo gingen we rond 11.00 uur op weg. De opwinding begon al op de parkeerplaats. Naast een geparkeerde auto werd M (een bekend meisje uit Congo) onmiddellijk gesignaleerd. Als Marcelline had gekund was ze meteen de auto uitgesprongen. Toch handig zo’n kinderslot. Het wachten aan de kassa viel al niet mee, maar ja je kunt niet binnen zonder te betalen. Eenmaal binnen direkt door naar boven waar de Congo groep altijd zijn stekkie heeft. Daar zagen we onmiddellijk bekende gezichten althans bekend voor papa en mama. Jassen, schoenen en laarzen uit en dan naar beneden om te gaan genieten van alle attracties. Daar zien we M alweer snel. We schudden handjes en praten even en dan ziet Marcelline opeens K een meisje waar ze in Congo veel mee heeft gespeeld. Onvoorstelbaar wat er gebeurde in de oogjes van deze twee dames. Wat een herkenning. Ze grijpen elkaars hand en zijn de rest van de dag nagenoeg onafscheidelijk. Iets wat voor Jean- Louis niet zo meevalt. Zijn zus die hem zomaar in de steek laat. Wat is hier aan de hand!!! Gelukkig helpen papa en mama hem verder op weg in alle leuke attracties die er zijn en vindt hij na verloop van tijd zijn zus terug. Hij hobbelt vrolijk mee en geniet dan ook met volle teugen van alles en iedereen. Dat geeft papa en mama de gelegenheid om lekker bij te kletsen met de andere ouders. Te horen hoe de andere kinderen het doen en te beseffen dat onze kinderen volkomen normaal reageren (als adoptiekinderen) op de verschillende situaties. Wat is het goed om deze dagen te bezoeken. Ook is het fijn om de ouders die nog wachten op hun kinderen te kunnen bemoedigen. Het klinkt zo cliché maar het is het wachten echt meer dan waard. Op zo’n moment beseffen we heel goed hoe rijk we zijn met onze twee kanjers. En dat is niet onze verdienste maar Zijn genade. En om 17.00 uur is het dan toch echt tijd om weer naar huis te gaan. Dat vinden althans de ouders, Marcelline en Jean-Louis hebben hier een andere mening over. Nadat we hebben uitgelegd dat Noah (de hond) die thuis zit toch echt weer een keer een plasje moet kunnen gaan doen stemmen ze in met ons vertrek. Ja ja de liefde voor Noah is inmiddels erg groot. Natuurlijk moeten we wel beloven om nog eens terug te komen!! Maar dat is niet zo moeilijk, want we kijken nu al uit naar de volgende Congo dag. Thuis hebben we het feestje afgesloten met lekkere frietjes. Ja hoor ze zijn al heel goed ingeburgerd. Frietjes en pannenkoeken zijn favoriet. En na het eten is alle energie echt op, dus tijd om te gaan slapen. Marcelline slaapt al bijna als ze haar kussen ziet, maar Jean-Louis ligt nog een tijdje te vechten tegen zijn slaap. Tegen tien uur is uiteindelijk alles rustig, tijd voor papa en mama om ook het bed op te zoeken. Vandaag maar wat uitgeslapen en de dag verder rustig doorgebracht. Vandaar dat er weer eens tijd was om het verhaal te schrijven. Wordt vervolgd… tijdstip onbekend J
