Een berichtje van Marcelline en Jean-Louis.

Hallo wij zijn Marcelline en Jean-Louis. Omdat onze papa en mama erg druk zijn leek het ons wel leuk om eens te vertellen hoe het met ons gaat. We zijn alweer bijna 6 weken in Nederland. En we geven het onmiddellijk toe het is best wennen hoor. Vooral de kou buiten en zeker de mist en de wind vinden wij eigenlijk helemaal niet zo fijn. Maar als we papa en mama goed hebben begrepen (tja Nederlands is ook niet het gemakkelijkste) dan kunnen zij daar ook niets aan doen en wordt het misschien nog wel kouder brrrrrrrr…. Gelukkig hebben we wel een warme shawl en muts gekregen en ieder een lekker warm paar handschoenen. Want binnen blijven vinden we ook geen optie. Het is veel te leuk om te fietsen, naar de speeltuin te gaan of heerlijk een stukje in de auto te rijden. Verder hebben we het best naar ons zin hoor in Nederland. Wel moeten we toegeven dat we Congo toch ook wel missen en de andere kinderen waar we mee hebben samengewoond en niet te vergeten de mensen die daar zo goed voor ons hebben gezorgd. We bidden regelmatig voor iedereen die nog in Congo is gebleven en dat vinden we fijn. Als we naar bed gaan dan vertellen we wel eens een klein beetje aan papa en mama over Congo. Want voordat we gaan slapen denken we er het meeste aan. Daarom is het ook best moeilijk om ’s nachts goed te slapen vooral voor Jean-Louis. We worden vaak wakker en dan is mama er om te troosten en te proberen om ons weer te laten slapen. Dat is voor mama ook niet altijd gemakkelijk. We merken dat ze soms best moe is en als we aan het einde van de middag televisie mogen kijken dan zit ze wel eens een beetje te slapen. (haha) Gelukkig duurt het nooit zo lang en is ze op tijd wakker voor de volgende dvd of om eten voor papa en ons te koken. Koken kan ze ook best goed. In de eerste weken kookte mama altijd voor ons apart, maar dat doet ze nu maar af en toe. Nu we een beetje aan de smaak van het eten in Nederland gewend zijn vinden we veel dingen lekker. Zoals aardappelen, spaghetti, pizza, friet, pannenkoeken, doperwten, prei en alle soorten vlees. Vanavond hebben we zelfs hutspot gegeten, maar dat was nog niet zo lekker. Gelukkig konden we de worst wel goed waarderen. In de afgelopen week zijn we voor de eerste keer bij de tandarts geweest. Mama gaf het goede voorbeeld en we hebben nu ook gezien dat mama best mooie tandjes heeft. Na mama wilde tandarts Lieke graag de tandjes van Marcelline bekijken, dus mocht ze helemaal alleen in de grote stoel. Het was echt een hele gave stoel hoor. Hij kon helemaal naar achteren en zo werd het net een bedje. Met het spiegeltje heeft de tandarts goed gekeken en al snel wisten we dat de tandjes van Marcelline er goed uit zagen. Toen mocht Jean-Louis in die super stoel. Echt te gek hoor. Zo’n stoel willen we thuis ook wel. Ook de tandjes van Jean-Louis zagen er mooi uit. Na afloop mochten we beiden nog een kadootje uitzoeken. Marcelline een poppetje en Jean-Louis wilde een autootje. Daarna zijn we nog naar opa en oma geweest. Dat vinden we ook altijd heel gezellig. Oma heeft altijd lekkere koek en drinken. En woensdag moesten we samen naar het ziekenhuis. Mama had daar een afspraak met de kinderdokter gemaakt. In de wachtkamer konden we fijn spelen. Gelukkig hoefden we niet zo heel lang te wachten. De dokter heeft heel veel aan papa en mama gevraagd en daarna heeft hij ons gemeten en gewogen, onze buikjes gevoeld en naar ons hartje geluisterd. Volgens de dokter zijn we helemaal gezond. Nou dat was wel fijn om te horen natuurlijk. Van de assistente mochten we nog een mooie kleurplaat uitzoeken en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Omdat het erg druk was onderweg waren we pas laat terug in Dronten. Tja dat was voor ons wel boffen, want papa ging voor ons frietjes en drinken halen en daar hebben we thuis heerlijk van gesmuld. En toen was het alweer tijd om te douchen. Douchen vinden we heel leuk om te doen. We hebben pas de spons van papa en mama gekregen en nu kunnen we echt heel goed soppen. Soms staat het putje helemaal vol.


Onze buren weten sinds kort ook dat we heel goed muziek kunnen maken. We hebben een paar mooie cd’s met kinderliedjes, een djembee, sambaballen en een tamboerijn. Regelmatig maken we met z’n allen muziek. Papa en mama kunnen nog niet zo goed maat houden, maar dat leren we ze nog wel. We vinden het al heel leuk dat ze met ons mee doen. En sommige liedjes kunnen we al een stuk van meezingen. Zo leren we ook gemakkelijk Nederlands.

Eigenlijk zijn we best blij met onze papa en mama en vooral ook trots. We begrijpen echt wel hoor dat het voor hun soms ook moeilijk is. In één keer twee kinderen om voor te zorgen is een hele verantwoordelijkheid. En we zijn ook nog eens kinderen die al veel zelf hebben gedaan in Congo en heel goed weten wat we wel en niet willen. Alhoewel Jean-Louis bij bijna alles nee roept op dit moment. Maar ja dat zal denk ik ook wel weer over gaan. Meestal luisteren papa en mama er gewoon niet naar en doen ja als Jean-Louis nee zegt. En wat we ook wel erg jammer vinden dat papa en mama geen Lingala spreken. Soms begrijpen ze echt niet wat we zeggen hoe goed we ons best ook doen. Wij begrijpen inmiddels wel goed Nederlands alleen kunnen we nog niet zoveel in het Nederlands vertellen. Toch leren we iedere dag weer nieuwe woordjes erbij. Dus over een paar maandjes denken we dat dat ook wel anders zal zijn. We doen in ieder geval ons best om zoveel mogelijk te leren en om ons zo goed mogelijk aan te passen. En daar zijn papa en mama al dik tevreden mee. De rest denken we alle vier dat dat min of meer wel vanzelf zal gaan. Zo toch fijn voor jullie om weer eens een stukje over ons te kunnen lezen. Zoals we al schreven. Papa en mama hebben het best druk met ons en papa met het werk op kantoor. Ze zouden best wat vaker willen schrijven, maar het lukt ze gewoon niet. Maar ze beloven jullie echt hun best te zullen doen jullie op de hoogte te houden en anders schrijven wij misschien nog wel eens een keertje. Tot de volgende keer!!

Weer een nieuw verhaal

Eindelijk is het me gelukt om weer even tijd te vinden voor een nieuw verhaal. Want geloof het of niet onze 2 kanjers slokken veel van onze tijd op ( haha). Natuurlijk vinden pappa en mamma dit niet erg, maar houden niet veel tijd over voor andere dingen. Het is onvoorstelbaar hoe snel de dagen verstrijken. Marcelline  en Jean-Louis zijn inmiddels al weer meer dan 3 weken in ons gezin. En we kunnen ons niet meer voorstellen dat we een maand geleden nog gewoon met zijn tweetjes waren.

Aan Jean-Louis is duidelijk te merken dat hij veel behoeft e heeft aan aandacht en fysiek contact. Af en toe wil hij even baby zijn bij mamma. Heerlijk in je armen liggen en wat nog fijner is, alles wordt voor je gedaan. We weten dat dit normaal is voor een kind wat het in de voorgaande jaren moeilijk heeft gehad en zodoende nog graag wat in wil halen. En daarom laten we hem lekker zijn gang gaan.

Verder vinden beiden het heerlijk om buiten te zijn. Fietsen of de speeltuin doen het goed. Een wandelingetje met Noah onze hond is meer een noodzakelijk iets dan dat ze er plezier aan beleven, maar soms kan het gewoon even niet anders. En als we niet buiten zijn, dan rijden we het liefst de hele dag in de auto. Helaas rijdt deze nog niet op water, dus zullen we de kilometers toch maar wat beperkt houden J. Pappa is dan wel weer volledig aan het werk,  met 2 eters als dokwerkers erbij moeten we wel verantwoord met onze uitgaven omgaan.

Nu pappa ’s morgens op tijd de deur uitgaat en we meestal allemaal wel rond 7.00 uur aan het ontbijt zitten komt er wel een aardige ritme in de dag. Na het ontbijt ruimen we de boel op en dan is het wassen en aankleden. Elke morgen wordt er steevast geprobeerd om toch nog een keertje onder de douche te mogen, maar mamma vindt 1 keer per dag toch echt genoeg. Na het wassen weet mamma al welke mededeling er gaat komen van Jean-Louis: “Mamma tandenpoetsen nee nee” . Jammer voor onze knul, maar als ex tandartsassistente is mamma onverbiddelijk. Twee keer per dag is toch echt het minimum. Het is niet de grootste hobby van onze zoon, maar hij weet inmiddels dat mamma toch gewoon doorzet en dus heeft verder  protesteren geen zin. En dan doet mamma haar best om het nog wel tot iets leuks te maken. Ook het aankleden is al niet meer zo eenvoudig als in de eerste week. Mevrouw en meneer hebben al duidelijk hun voorkeuren voor sommige kledingstukken en al het andere blijft wat hen betreft gewoon in de kast. Tja een eigen mening is natuurlijk niet verkeerd, maar niet altijd gemakkelijk. En dan hebben we de haren van Marcelline nog om op te tutten. Gelukkig kan mamma wel een beetje overweg met elastiekjes en heeft ons meisje dus nu een hoofd vol kleine staartjes. Voor vlechten is haar haar nu nog te kort en mamma moet nog op cursus.

Meestal spelen we in de ochtend lekker thuis en doet mamma haar uiterste best om nog wat aan de was te doen of een stofzuiger door het huis te trekken.   Na de lunch is het dan tijd om er op uit te gaan. We zijn nu een paar keer kort in de winkel geweest. Voor hun is het nog steeds indrukwekkend om zoveel te kunnen kiezen, overweldigend! We zullen dit langzaam op moeten bouwen.

Na 2 weken zijn we voor de eerste keer kort bij opa en oma in Nunspeet geweest. Dit ging bijzonder goed. Bij de volgende autorit werd al gevraagd of we naar opa en oma gingen, een geslaagd bezoekje dus. Inmiddels zijn we alweer twee keer langs geweest en het is en blijft gezellig. Vooral het speeldoosje van oma geniet alle aandacht. Afgelopen weekend zijn we zelfs bij opa en oma in Zeeland geweest. Een flinke autorit van zo’n 2,5 uur zonder enig probleem. Wel was het een beetje raar dat we onderweg gingen stoppen en aan een picknickttafel de door mamma gesmeerde broodjes gingen eten. Toch smaakte het allemaal prima. Bij opa en oma hebben we ’s avonds gegeten en daarna weer naar huis. Pappa en mamma hadden de illusie dat ons tweetal wel snel achter in de auto in slaap zouden vallen. Niets was minder waar. Een autorit in donker is natuurlijk weer heel wat anders dan overdag. Geweldig al die lichtjes. Pas na anderhalf uur toeren gingen de oogjes achterin dicht. Eenmaal thuis lekker in hun eigen bedje en ze sliepen binnen een kwartiertje lekker verder.

Inmiddels zijn we ook twee maal op zondag in de kerk geweest. Waarschijnlijk waren ze dit in Congo ook gewend. Ze zitten nog doodstil op hun stoelen en kijken vooral goed wat er allemaal gebeurd. En dat ze goed kijken weten we inmiddels ook. Zitten we achterin de auto met de cd speler aan dan horen we halleluja, amen en gaan de armpjes omhoog. En zo langzamerhand worden de teksten ook een beetje opgepikt. Tja zo integreren onze koters al vlot vinden wij. Daar is een inburgeringscursus niet voor nodig.

We merken dat we elkaar inmiddels iets meer beginnen te leren kennen en daardoor soms ondanks de taalbarierre ook steeds beter gaan begrijpen. Ook komen er dagelijks meer Nederlandse woordjes uit en merk je dat ze steeds meer Nederlands gaan begrijpen. Dus voor pappa en mamma wordt het oppassen geblazen. Want onze kleine potjes hebben grote oren, hebben we gemerkt. Nou ja dat houdt pappa en mamma tenminste scherp. Kan geen kwaad hoor nu de vermoeidheid soms goed voelbaar is. Want de nachten zijn niet allemaal even rustig. Soms hoeven we maar 1 keer het bed uit, maar andere nachten wel 5 keer. Helaas neemt de onrust in de nachten wel wat toe. We merken dat er toch echt veel te verwerken is voor ons koppeltje en dat is natuurlijk ook heel logisch. Kortom we beleven enerverende weken met elkaar, maar genieten er enorm van.