Vandaag was het weer een dag van genieten. Marcelline en  Jean-Louis waren vroeg uit de veren. Mama was extra vroeg uit bed gestapt om Noah uit te laten. Deze goedzak heeft de afgelopen 1½ week al aardig moeten inleveren. Alle aandacht van baasje en vrouwtje moet ze delen met 2 van de drukke koters. Die aan de ene kant nog wat voorzichtig zijn naar Noah, maar tegelijkertijd ontzettend kunnen uitdagen: “Noah op je plaats” wordt veelvuldig geroepen. Hoewel de laatste paar dagen er meer rust lijkt te komen tussen de hond en de kinderen. Noah raakt steeds meer gewend aan de rare snuiters om haar heen: “wat een druktemakers”, zie je haar soms denken. En ja, Noah vindt het prachtig om ’s ochtends even lekker geknuffeld te worden (wat gepaard gaat met een lekker lik) hahaha. Knuffelen vinden Marcelline en Jen-Louis ook heel leuk, maar niet van zo’n beest en vooral niet met zo’n vette natte lik. Dus: Noah op je plaats!

Ons dametje blijkt een behoorlijke eigen wil te hebben. Als het om kleding gaat: ze weet precies wat ze wil. 3 lagen over elkaar heen: nee, nee, dat is toch veel te veel, pappa. Maar pappa houdt voet bij stuk en dus gaan er 3 lagen aan. In  de ochtend wil madammetje de tv al aan! En als je dan nee zegt: dan wordt er heel verbaasd gekeken.

 Vandaag was het plan om ze beide op de foto te zetten voor een aankomstkaart. Dus allebei op hun paasbest. Marcelline in een grijs jurkje met een rood shirt en een leuke rode maillot.Toen ze echter naar beneden kwam en op de bank ging zitten, bleek er een heus gat in haar splinternieuwe maillot te zitten. Daar was ze behoorlijk teleurgesteld over. Het was werkelijk van haar gezicht af te lezen. Jean-Louis had een stoere witte trui aan met opdruk en heel bijzonder: een driehoekje in een andere kleur bij zijn kraag. Dat hebben die 2 samen een s even goed bestudeerd. Is dat nou den shirt onder de trui? Nee tocht niet; hoe zit dat dan. Er werd behoorlijk onderzoek gedaan en een beetje gegiecheld (dat kan Marcelline trouwens als de beste).

In de middag was het tijd voor weer eens een rondje fietsen. Zodra je het woord fiets zegt, dan gaan die gezichtjes helemaal glunderen: “ velo, velo, velo” wordt er groepen. Voor je het weet zitten meneer en mevrouw al met schoenen en al klaar voor de deur. We zijn met de auto naar het einde van de straat gereden, waar een stukje is, zonder auto’s etc.. daar konden ze rustig hun gang gaan. Marcelline fiets er al stevig op los. Af en toe verlies ze haar evenwicht. Soms kan ze dat zelf opvangen, maar vanmiddag was het toch een keer vallen. Mar het was gelukkig niet ernstig. Even lachten en daarna weer verder. Jean-Louis is nog teveel gericht op zijn voeten. Zodra hij naar beneden kijkt gaat het mis, maar als hij keurig voor zich uit kijkt, dan gaat het als een speer. Alleen sturen is nog een kunst voor hem. Vanmiddag was pappa even een tijdje alleen met de kids, terwijl mama boodschappen aan het doen was. We hadden een kleed over de eettafel gelegd en beiden hadden een kliederschort aan. Het was tijd om lekker te verven. Een doosje waterverf en kwasten en een stapel papier…. dat gaf me toch een plezier! Marcelline maakte hele mooie figuren (alleen papa kon maar niet bedenken wat het voorstelde) en Jean-Louis kan hele mooie strepen zetten en alle richtingen. Daar zit nog geen echte Van Gogh in. Na een stuk of 6 vellen papier te hebben voorzien van diverse strepen, lijnen en vegen, vond Jean-Louis het welletjes. Hij ging toch liever met z’n auto’s spelen. Marcelline maakte een stuk of 4 vellen vol en was toen ook klaar. Vol trots mochten ze ieder 2 vellen of de zijkant van de vrieskast plakken. Wel even moeilijk om te kiezen welke dat moesten worden. Maar met een helpende  van pa lukte het prima. Toch hadden ze kennelijk niet de behoefte om de tekeningen direct aan mama te laten zien toen ze weer thuis kwam. Vanavond heeft Jean-Louis de tekeningen aan mama laten zien.

Sinds gisteren hebben ze ook een nieuw spelletje samen bedacht: verstoppen. Ze vinden het prachtig als één van ons boven is met één van de kids, om dan onderaan de trap je zogenaamd te verstoppen onder de traptree (wat natuurlijk nooit lukt, maar wat maakt het uit, een lol dat we hebben…). Vooral Jean-Louis vindt het prachtig om met papa zo onderaan de trap bezig te zijn. Hij gaat helemaal op in het spel. Steeds gaat z’n vinger voor z’n mond (ssst… papa stil….en dan komt er een hele grote giechel); lekker ongeduld, want het duurt natuurlijk altijd veel te lang. En dan als mama en Marcelline boven aan de trap verschijnen, begint hij te schateren van het lachen. Hij vergeet dan dat hij zich verstopt wilde houden….. Kortom een heleboel lol. Vandaag had hij bedacht om van een paar kussen en een fleesekleed een soort hutje te maken op debank, waaronder hij zich kom verstoppen. Maar meneer had hier geen geduld voor: al voor mama en Marcelline naar beneden kwamen was hij al onder z’n hutje vandaan gekomen en ging schaterend naar de trap (weg verrassing dus, maar ach, wat had hij een lol).

Marcelline heeft vandaag heel goed geholpen met papa om de tafel af te ruimen na het ontbijt. Alles werd tot in de puntjes schoongemaakt en afgeruimd. Ze had werkelijk ieder detail bij papa en mama afgekeken in deze week. Maar ook weer een handigheidje geleerd van papa: de restjes van de sinaasappelpers werden keurig afgespoeld in de gootsteen. Vervolgens ging ze alle pitjes uit het zeefje proberen te halen, om die weg te kunnen gooien. Papa liet haar zien dat je dat ook kunt doen door de pitjes in het zeefje te laten zitten en vervolgens het hele zeefje er uit te halen en uit te kloppen boven de pedaalemmer. Dat was toch wel een hele openbaring. Vol goedkeuring keek ze mij aan en knikte toen zeer begrijpelijk: dat is handig papa! En vervolgens kwam haar lieve lachje tevoorschijn.

Het gaat goed met onze prins en prinses. We genieten nog steeds met volle teugen, al zijn ze ’s avond wel gevloerd.

Groetjes

Koen en Annita