EINDELIJK: ze zijn er! Marcelline en Jean-Louis

Beste allemaal,
Ineens ging het dan wel weer erg snel. Vorige week maandag werden we gebeld en donderdag was dan het aankomstgesprek: het was zo ver dat ze er aan zouden komen. We kregen eindelijk de eerste foto's te zien. Ongelofelijk wat je dan overkomt als je voor het eerste hun koppies ziet. En natuurlijk zijn ze dan de mmoiste kindertjes op de hele wereld. Tijdens het gesprek werd ons verteld dat we er rekening mee moesten houden dat het ongeveer 1 tot 4 weken zou kunnen duren, tot ze daadwerkelijk zouden komen. Maar toen kwam 's maandag 's middag het telefoontje: woensdag komen ze aan!!!! Wauw; alles op zijn kop. Veel dingen regelen, nog de laatste spullen kopen. Spannend.... Er gaat van alles door je hoofd: kunnen we het wel aan, zijn we wel een goede mamma en pappa straks en ga zo maar door. Desondanks toch lekker goed kunnen slapen 's maandags. Dinsdagnacht was iets lastiger: hoe zal het zijn op Schiphol, hoe is hun eerste blik, wat we gaan we doen als we ze voor het eerst zien, welke knuffel nemen we mee.... en zo kunnen we nog wel een paar dingen noemen die ons bezig hield.
En dan het moment dat je op Schiphol staat. Je hebt het idee dat je hart overuren maakt. Landing stond gepland om 9.15 uur, we lezen op het bord: verwachte landing 8.55 uur. En ja hoor om ongeveer 9.00 uur waren ze geland en om ongeveer 9.15 uuur liep de begeleidster met Marcellenine en Jean-Louis langs de glaswand..... Wat er toen door ons heen ging is niet te beschrijven: intense emotie, verdriet, trots alles looppt door elkaar. DEe handjes gingen langzaam naar het glas om onze handen te raken, voorzichtig werd er gezwaaid naar elkaar.
Wel vreemd als je elkaar nog helemaal niet kent.
Daarna wachten tot ze de deur door zouden komen. Dat zijn geloof ik wel de langste minuten van ons leven geweest, het heeft ongeveer 15 tot 20 minuten geduurd, maar het leken wel jaren.
Met de begeleidster en iemand van de adoptieorganisatie gingen we naar een café in de buurt van de aankomsthal. Daar hebben we met z'n allen aan de tafel gezeten. De kinderen kregen een flesje Fanta (wat voor hen feest was...) en wij kregen koffie. De begeleidster verteld steeds in het Frans aan de medewerker van de adoptieorganisatie over de kinderen en die vertaalde het naar ons toe. Met de knuffels en de speeltjes die we mee hadden genomen voor ze probeerde we voorzichtig een beetje contact te krijgen. Van de begeleidster kregen ze te horen dat wij 'pappa Koen' en mamma Annita'zijn. Dat is wel even wennen als je dat zo hoort hahaha. Toch voelde het wel vertrouwd. Anniat kreeg al redelijk snel contact met Jean-Louis, gerwijl Koen naast Marcelline zat, maar die wilde nog niet echt contact leggen; ze zat er een beetje 'verloren' bij. De rollen maar even omgewisseld. Koen ging spelen met Jean-Louis op de grond met een autootje; lekker over de grond rijden met het autootje en voorzichtig het autootje naar pappa rijden. Zo ging het even heen en weer tot het ijs een beetje gebroken leek: toen ging meenrtje met z'n armen wijd liggen en probeerde de auto te vangen. Dat ging al fantastisch.
Ondertussen was mamma Anniat met Marcelline aan het spelen. Een Barbie doet wonderen. Eerst voordoen wat je met zo'n ding moet doen; je kunt de beentjes bewegen, de armpjes, maar je kunt het ook aan en uitkleden. Maar Marcelline kon nog veel meer: namelijk vlechten maken. Dat zit er al echt in dus. Zo begon voorzichtig het eerste contact.
We kregen de tijd om zo aan elkaar te wennen. Daarna kregen we een aantal officiële papieren en konden we naar huis. Dus naar de auto... Daar viel Jean-Louis al heel snel in diepe slaap. Marcelline hield het nog even tegen, otozij uiteindelijk ook aan de slaap moest toegeven.
Zo begon een dag die voorgoed ons leven op zijn kop zette. Vanaf die dag is alles anders... wordt vervolg.